امویان از دودمان‌های تاریخی اسلامی بودند. اینان برای نخستین بار خلافت را تبدیل به سلطنت موروثی کردند. این دودمان از قبیله قریش و از طایفه بنی‌امیه بودند.
نخستین خلیفه اموی معاویه فرزند ابوسفیان و هند مشهور به جگرخوار به دلیل پاره کردن سینه و خوردن جگر (حمزه) بود. او در زمان عمر خلیفه دوم فرمانروای شام گشت.
در زمان خلافت عثمان که از خویشان او بود، قدرت بسیار زیادی پیدا کرد. با کشته شدن عثمان با علی بیعت نکرد و تا علی زنده بود با او بر سر خلافت مسلمانان جنگید. پس از کشته شدن علی در کوفه، به نبرد با حسن فرزند علی پرداخت و سرانجام خلافت را به چنگ آورد و شهر دمشق را پایتخت خود و خاندانش ساخت. او مردی دانا و آینده نگر بود.از او ویژگیهای خوب و بدی گفته شده؛ برای نمونه از ویژگیهای نیکش شکیباییش بود و از بدیهایش شکمبارگی‌اش. معاویه نخستین کسی بود که سیاست جانشینی پسر به جای پدر را در خلافت به راه انداخت.
پس از او یزید پسرش خلیفه مسلمانان شد. او دانایی و سیاست پدر را نداشت. از کارهای او نبرد با حسین فرزند علی و رویداد کربلا بود. همچنین تازش به مکه.
دیندارترین خلیفه اموی عمر فرزند عبدالعزیز بود.
واپسین خلیفه اموی مروان حمار (مروان خر!) بود که به دست یاران ابومسلم خراسانی کشته شد.
امویان فرمانروایانی بیش از اندازه عربگرا بودند. سختگیریهای آنان بر نژادها و اندیشه و آیینهای گوناگون مردم زیر ستم ایشان را به ستوه آورده بود که سرانجام پایه‌های لرزان فرمانرواییشان را فروریخت.
خلفای اموی عباتند از :
- معاویه بن ابی سفیان (۶۶۲-۶۸۰)
- یزید بن معاویه (۶۸۰-۶۸۴ )
- معاویه بن یزید (۶۸۴-۶۸۴ )
- عبد الله بن الزبیر (۶۸۴-۶۹۳ )
- مروان بن الحکم (۶۸۴-۶۸۵ )
- عبدالملک بن مروان (۶۸۵-۷۰۵ )
- ولید بن عبد الملک (۷۰۵-۷۱۵ )
- سلیمان بن عبد الملک (۶۸۹-۷۱۸ )
- عمر بن عبدالعزیز (۷۱۸-۷۲۰ )
- یزید بن عبدالملک (۷۲۰-۷۲۴ )
- هشام بن عبدالملک (۷۲۴-۷۴۳ )
- ولید بن یزید (۷۴۳-۷۴۴ )
- یزید بن الولید (۷۴۴-۷۴۴ )
- ابراهیم بن الولید (۷۴۴-۷۴۵ )
- مروان بن محمد (۷۴۵-۷۵۰ )
تور داخلی
تور افغنستان
