پرتال بزرگ گردشگری ایران و جهان

واژه اسفندیار و تحول آن:کلمه اسفندیار در اوستا به صورتهای "سپنتودات"(اوستا- spento-dato) و "سپنتوذات" (spento-dhata) آمده است.

و در پهلوی "اسپند-یاد"( spand-yad (، "سپندی-آد"( spendiadh)، "سپندی-آت"(spendi-at)، و یا "سپندی-دات"( (spandi-dat، "سپند-شِید"( spend-shed که در دینکرد هشت فرمی از spend-dad می داند.)آورده شده است و سپس در فارسی نو به شکل های،"اسپندار،اسپندیار"،"سپندار،سپندیار"، "اسفندارواسفندیاد"،و سر انجام "اسفندیار" در آمده است. اجزای واژه اسفندیار:نام اسفندیار در اوستا از دو جزء "سپنتو" به معنای "مقدس" و صفت مفعولی "داته"از ریشه "دا" به معنای "آفریدن" ترکیب شده است که بر روی هم "آفریده پاک"؛معنا شده است. بارتولومه و دوهارله واژه لاتین "سپنت" را با واژه "شنتاس"(لیتوانی)و "شوتو"(اسلاوکهن)و "سنکتوس" (لاتینی) به معنای "پاک ومقدس" هم ریشه می دانند.علاوه برآن بارتولومه،واژه "سپنت"را به معنای "سود ،فایده و سلامت بخش"آورده است.یوستی و هورن فرم پازند سپنت را به صورت "شپاننه"(cpananh`)از ریشه "شپن"(cpan) درمعنای "مقدس" و "فایده و افزونی"،آورده اند.اسفندیار در متون اوستایی:برای بررسی شخصیت اسفندیار در متون اوستایی نخست این متن را به دو بخش تقسیم می کنیم:1- متونی که در ردیف قدیمی ترین متن های اوستایی قرار دارد به عبارت دیگر زمان سرودن یا نگارش این متون به پیش از تاریخ تدوین اوستا(عهد اشکانی و ساسانی)بر می گردد.2- آن دسته متونی که ما به نام "اوستای متاخر"می شناسیم معمولا تاریخ نگارش آنها را به عهد ساسانی بر می گردانند.

• هفت خوان رستم
• کی خسرو
• گـشتاسب
• داریوش کبیر
• هفتخوان اسفندیار
• اندرزنامه انوشیروان
• بابک خرمدین
• آناهیتا
• ابن سینا
• امیرکبیر
• بزرگمهر یا برزویه طبیب
• مازیار
• گرشاسب
• ایرج
• ابوريحان بيرونى
• جمشید
• هوشنگ
• اردشير بابکان
• ابومسلم خراسانی