پرتال بزرگ گردشگری ایران و جهان

نام هند (India) از واژه‌ی ایندوس (Indus) در زبان پارسی باستان مشتق شده که به جای واژه‌ی سانسکریت سیندو (Sindhu) به‌کار می‌رفته و نام رودخانه‌ی سند بوده ‌است. واژه‌ی هندوستان که به عنوان نام کامل این سرزمین در اغلب کشورها از جمله خود هند رواج دارد، واژه‌ای فارسی است به معنی سرزمین هندوها. در زبان پارسی باستان، هند به معنای پر آب، آب‌دار، مرطوب و در مواردی رود و رودخانه استفاده شده‌ است، مانند هندوانه که به معنی میوه‌ی آبدار است. از آن‌جا که هند، سرزمینی با آب و هوای مرطوب و شرجی است و رود و رودخانه‌های بسیار هم دارد، با ترکیب نامش با واژه‌ی استان به معنای سرزمین، می‌توان واژه‌ی هندوستان را به سرزمین پر آب و یا پر رودخانه معنا کرد.
هند یا هندوستان، کشوری در جنوب آسیا است؛ با پاکستان، چین، بوتان، نپال، تبت، برمه و بنگلادش همسایه ‌است و با دریای عمان، خلیج بنگال و اقیانوس هند مرز آبی دارد. تاریخ و فرهنگ هندوستان بسیار کهن و پربار است و به سه هزار سال پیش از میلاد مسیح می‌رسد. هندوستان سرزمین نژادها، زبان‌ها، آیین‌ها، و فرهنگ‌های فراوان و گوناگون است و طی هشتصد سال تسلط ایرانیان، این کشور از فرهنگ ایران و زبان فارسی تاثیر بسیاری پذیرفته ‌است. زبان فارسی در دوران غزنویان وارد هند شد و در دوران گورکانیان، زبان رسمی هند بود. شاعران هندی بزرگی نظیر بیدل دهلوی، و امیر خسرو دهلوی به این زبان شعر می‌سرودند. زبان فارسی تاثیر فراوانی بر زبان‌های هندوستان به‌ویژه زبان اردو گذاشته و پیش از آن که هندوستان مستعمره‌ی انگلستان شود، دومین زبان رسمی و زبان فرهنگی و علمی این کشور به ‌شمار می‌رفت.